Çocuklar, unutulmaz bir hoşluk yapacaklar; sonradan çok güleceğiz halimize. Akşam yemeğinde sofraya oturacağız birlikte. “E hoş geldiniz!” deyip kadehlerimizi kaldırdığımız anda:

“Babaanne oluyorsun. Sen de dede!”

“Aaaa, gerçekten miii!!!”

Bizim Can meğer kamerayı kurmuş olacak; fotoğraf çekiyorum diye kandıracak bizi. Sonradan ekranda tepkimizi, suratlarımızı izlettirip kahkahayı patlatacaklar. Bu bizim ilk deneyimimiz… Sevinçle, şaşkınlık birbirine karışıp adamakıllı sarsacak ikimizi.

Yılların pek çabuk geçtiğini söyler dururuz… Bu acemilik de neyin nesi?

Sonra neşeli konuşmalar, gülmeler… Hep gençlik günlerimiz; gebeliklikler, çocukların küçüklükleri falan gelecek gözümün önüne. Fotoğrafları çıkaracağız… Onlar da artık anne baba olacaklar ya; ilgiyle dinleyecekler… Sanki birden onlar daha büyümüş, biz gençleşmişiz!

Babaannesi Can’ın yüzüne bakacak yatağında yatarken, hiçbir şey anlamadan öylece… O güzel, akıllı kadın, şimdi yeni doğmuş bir bebekten daha aciz… Can da ona bakacak uzun uzun… Kim bilir neler geçecek aklından. Sormayacağım…

Sabahleyin, yabancısı olduğu bulantılar, öğürmelerle halsiz düşecek Hüma’cık… Kahvaltıda peynirlere, zeytinlere bakacak, mahzun mahzun… Geçecek diyeceğiz, hepsi geçecek!

İyisinden kışlık erzak, Gazipaşa muzu, Ayder balı… Hüma’nın çantasına da bir paket nane şekeri… Yol edeceğiz çocukları erkence; yoldayken hava kararmasın diye. Arkalarından el sallayacağız… ama bu kez daha başka duygularla… Sonra, çocuklar küçücükken annemlerin bizi uğurlayışlarını anımsayıp yutkunacağım.

***

İki gün sonra da babaanneyi son yolculuğuna uğurlayacağız… Elveda, İzmir Kız Liseli cumhuriyet kızı Fatma Sevgi Göksu (Açıkel)… Orada “leyli meccani” okuduğu üç yılı hep özlemle anlatır, her anlatışında gözleri mutlulukla parlardı…